Pagkatapos ng Tayfun

tula ni Roger B. Rueda

Pagkatapos ng tayfun,
hindi lang flad
ang naiwan.
May katahimikan din—
‘yung klase ng katahimikang
nagsisimula
kapag may nasira
pero walang gustong umamin.
Alam mo ‘yung frag padel
sa likod ng barangay hol?
Wala na.
Dati, nagtatakbuhan doon
ang mga bata—
nakatsinelas, putik-putik ang paa,
tawa nang tawa
parang walang bukas.
Tapos dumating ‘yung mga trak,
mga buldozer,
at mga lalaking
hindi naman madaldal
pero kayang baguhin ang lupa
na parang nagco-compyut lang.
Bawat buhangin,
bawat tabingi,
inayos nila,
pinatag,
binura.
Ginawa nilang ulit
na parang dati—
biyts,
lohn,
parkinglat.
Pero kung lalapitan mo,
makikita mong nanginginig pa rin
ang lupa,
parang hindi sigurado
kung ito ba talaga
ang dapat niyang anyo.
Tapos isang umaga,
doon mismo sa dating padel,
may tumubo—
isang tapolanga lang,
walang kaartehan,
walang ingay,
pero nandoon.
Parang sinasabi niyang:
“Nandito lang ako. Noon pa.”
Tumayo siya,
harapan ng araw,
hinihipan ng hangin,
parang binubulungan.
Hindi siya pabibo.
Hindi rin siya nagpapansin.
Pero naroon siya—
buhay.
At siyempre,
dumating ang graskater.
Maingay.
Diretso.
Walang pakialam.
Hindi niya nakita ang bulaklak.
Hindi niya kailanman nakikita.
At parang wala lang,
nawala na naman
ang kagandahang
pilit bumalik.
Ganyan siguro talaga tayo—
nag-aayos,
nakakalimot,
nagbubura
kahit ‘yung mga bagay
na pilit
bumabalik
sa’tin.